Als hij maar gelukkig is.

Inzicht

Op aanrader van een lieve vrouw kreeg ik de tip het boek te lezen: “Als hij maar gelukkig is” van Robin Norwood. In het boek wordt aangeraden het niet te snel te lezen, omdat de informatie tijd nodig had om te kunnen dalen. Dus las ik braaf iedere dag 1 hoofdstuk. Het boek was zo treffend, dat ik misselijk werd toen ik het las, omdat het mijn bedrag zo open en bloot legde dat ik er naar 53 jaar niet meer omheen kon. Ik moest het gedrag van mij onder ogen komen. Het is oh zo makkelijk om de aandacht bij de verslaafde te leggen. Als hij maar stopt met drinken, dan komt het allemaal wel goed. De hele samenleving ondersteund deze gedachten en plaats mij in de hoek van de getroffenen. Maar hierbij ga ik voorbij aan mezelf, waarom ik me tot deze man aangetrokken voel. Wat de conclusie van het boek is dat ik verslaafd ben aan teveel liefde weggeven.

Gebroken intuïtie

Vrouwen die opgroeien in niet functionerende gezinnen zijn gebroken in hun intuïtie om aan te voelen wanneer iets normaal is en wanneer niet. Zij hebben geleerd te overleven in emotionele spanningsvelden en hun eigen gevoel van wat waar is en wat niet geparkeerd en heel diep weg gestopt. Een man waarbij vrouwen intuïtief aanvoelen als: “Hier moet ik bij uit de buurt blijven.”, geven deze groep vrouwen juist een gevoel van thuis en vertrouwdheid. Als ik terug kijk naar mijn relaties in mijn leven, heb ik te maken gehad met agressie, jaloezie, niet van mijn houden maar verlangen naar een ander of een afstandelijkheid waarbij elke vraag naar genegenheid werd afgeweerd en als druk werd ervaren. De mannen die goed voor mij zouden zijn, werden vaak mijn beste vriend.

Hoop en controle

Het boek legt haarfijn bloot de 2 grote valkuilen waarin ik was gevallen. De eerste valkuil is dat ik leefde met de hoop op verandering in de toekomst. Dit gaf mij kracht en moed om door te gaan. Maar wat ik onderkende was de dagelijkse realiteit. En deze was helemaal niet zo rooskleurig. Daarin voelde ik vaak pijn, verwarring, machteloosheid, woede en frustratie. Er waren ook zeker hele fijne momenten. Maar de niet fijne momenten waren er ook in grote getallen. De toekomst gaf me hoop om vol te blijven houden.
De tweede valkuil was controle te nemen over alles wat er gebeurde. Ik gaf mijzelf de schuld. Als ik nou niet was weggegaan, of als ik nou even had gebeld, of meer aandacht had gehad voor zijn stemming, had ik dan niet zijn alcohol misbruik kunnen voorkomen. Voor ik het doorhad nam ik alle verantwoordelijkheid op mijn schouders en voelde ik mij zwaar, vermoeid en belast.

Kennis geeft inzicht. En inzicht geeft ruimte voor verandering.
Ik ben alleen voor mezelf verantwoordelijk!