De grens bereikt.

Onvermijdelijk

Het was eigenlijk onvermijdelijk dat ik zou gaan beseffen dat ik op een doodlopende weg zat met mijzelf. En dat ik in plaats van mij te verplaatsen in de ander het noodzakelijk werd mij te verplaatsen in mijzelf. Na een weekendje weg trof ik mijn vriend dronken aan op bank thuis. De vrouwen met wie ik een weekendje op stap was werden opgehaald door hun partner of er stond een maaltijd voor hen klaar. Ik trof geen van beide aan. In mijn hoofd klonk een stem: “ Wil je dit nog zo 3 jaar?”. En alles in mij zei: “NEE”. Ik trof in mijzelf een kracht aan van GENOEG is GENOEG en nam actie.

Hulp

Ik nam contact op met een afkickkliniek. Maar geheel terecht deelde zij mij mede dat zij alleen iets kunnen doen wanneer de betreffende persoon zijn nulpunt heeft bereikt en zich zelf aanmeld. Wel raadde zij me klem aan dat ik zelf ook hulp nodig had en verwezen mij door naar de website www.helpmijndierbareisverslaafd.nl. Daar heb ik mij aangemeld voor workshops en een verzoek ingediend voor een telefoongesprek. Ik werd de volgende dag al teruggebeld. Dit was de hulp die ik al die tijd had gezocht. Ik kon mijn verhaal kwijt en barste uit in tranen omdat het me allemaal echt te hoog zat. Ik voelde dat ik werd begrepen door iemand die het zelf ook heeft meegemaakt. Ik kreeg de tip om goed voor mezelf te zorgen en duidelijke grenzen te stellen. Dat ik geen afstand doe van mijn vriend, maar wel van zijn verslaving.

3 maanden

Ik volgde mijn sterke intuïtie die direct aangaf dat ik 3 maanden voor mezelf nodig had, om weer mijn eigen kracht, rust en vertrouwen te vinden. Pas dan kon ik gaan voelen hoe nu verder met mij en dan met of zonder mijn vriend. Binnen een week vonden we een plekje dichtbij in de buurt. Zo dat we ieder voor onszelf en toch ook nog in een verbinding met elkaar onze weg en eigen verantwoordelijkheid konden nemen. Mijn vriend heeft zich aangemeld voor een behandelingstraject in een afkickkliniek. En doordat hij niet meer in ons vakantiewoning verblijft kom ik eindelijk tot rust. De eerste week zat ik hoog in mijn adrenaline en kon ik werken en alles regelen. Maar daarna stortte ik toch ook zelf in. Ik had een grote klap te verwerken.

Grenzen stellen is van jezelf houden.
Je doet geen afstand van een ander, maar zorgt goed voor jezelf
om een bron van licht in je leven te zijn.