Lang leve therapie

Het werkt

De afgelopen weken zijn Jan en ik weer in een rustig vaarwater terecht gekomen. Ik heb onderscheid leren maken tussen wanneer Jan iets tegen mij zegt vanuit trauma of wanneer hij iets zegt vanuit zijn volwassene. Als hij nu tegen mij spreekt vanuit trauma ga ik er niet meer op in. Voorheen had ik het idee dat ik hem tot rust kon stellen door hem mijn gedrag uit te leggen waar hij zo over struikelde. Nu weet ik dat dit niets uitmaakt en niets meer terugzeg kalmeert het veel sneller. Mijn voorgaande manier van reageren gooide alleen maar meer olie op het vuur waardoor het escaleerde en we allebei de draad kwijt raakt. Nu hoor ik het aan zonder te reageren. En ik herken wanneer hij weer in zijn volwassene zelf terug is. Dat kan een paar uur zijn, maar ook pas soms de volgende dag. Dan hebben we het er samen weer over. Dan kunnen we uiten wat er gebeurde en nemen we beide onze verantwoordelijkheid. Dit werkt heel goed.

Verwarring

Natuurlijk ontstaat er ook heel veel verwarring in mijzelf wanneer Jan van alles naar mijn hoofd slingert als hij in trauma zit. Maar ik heb een methode aangereikt gekregen die voor mij werkt. Ik ga de rust in mijzelf opzoeken. Dit doe ik door te vertragen en gewaar te zijn van alles in mijn lichaam. Ik voel mijn billen op de stoel zitten. Ik voel mijn verhoogde hartslag. Ik neem de spanning in mijn buik waar en leg er mijn hand op. Ik voel mijzelf schuldig, want het is toch altijd mijn schuld? Ik voel een verkramping in mijn tanden en kiezen. Ik voel een druk toenemen boven in mijn rug tussen mijn schouders. Ik erken vooral ook alle gevoelens van verwarring die er in mijn lijf ontstaan wanneer ik zo wordt aangesproken. Het brengt veel gevoelens van vroeger thuis naar boven.

Co reguleren

Het beste gedij ik in een omgeving waarin iedereen altijd voorspelbaar is, zodat ik me te allen tijde diep kan ontspannen. Maar dat is gewoon niet mogelijk. We zijn allemaal mensen en een bron van gevoelens die allemaal geuit willen worden. Ik leer nu vooral niet helemaal emotioneel onderuit te gaan als er iets tegen mij wordt gezegd, wat echt nergens op slaat. Ik merk nu dat het veel beter is om dit buiten mij te houden en als angst van de ander te zien. Ik hoef me niet meer te bewijzen dat ik het goed bedoel. Thuis bij mijn ouders heeft dat ook niets opgeleverd. Wat mij en Jan echt wonderen doet is om samen in elkaars armen te gaan liggen. Er ontstaat daardoor een vertraging en we voelen de liefde weer tussen ons stromen. En soms komt er verdriet vrij en huilen we in elkaars armen. De ene keer ben ik de kleine en leg ik mijn hoof op zijn borst en de andere keer is Jan de kleine en legt hij zijn hoofd op mijn borst. We merken dat we op een diepere laag er voor elkaar kunnen zijn. En dat doet ons beide heel erg goed.

Als ik in je armen lig en de wereld om mij heen stil wordt voel ik me in liefde verbonden met mijzelf
en met jou.