Over mij

Als ik op mijn leven terugkijk besef ik dat ik me altijd sterk heb gehouden. Ik zette me over mijn gevoel heen, ervaarde alles als normaal en probeerde er het beste van te maken. Maar er is altijd een moment dat je het niet meer kunt volhouden. Zo ook bij mij. Dat was heel angstaanjagend. Want alle pijn die jarenlang was weggestopt kwam in grote golven van emoties over me heen. Dankzij geweldige therapeuten heb ik weer kunnen afdalen in mezelf in al deze emotionele golven. Het zijn allemaal delen van mijzelf die gezien willen worden en behoefte hebben aan de liefde die ik eraan kan geven. Het was en is een heel mooi proces als ik er nu op terugkijk. Alle onrust verdwijnt en ik krijg langzaam het vertrouwen om mezelf te mogen zijn en mezelf niet langer weg te stoppen maar alles te aanvaarden zoals het is. Ik voel weer grond onder mijn voeten.

Het levensproces

Ik heb me vaak heel eenzaam gevoeld in het proces. Het leek alsof de hele wereld het maar naar zijn zin had en ik er buiten viel. Ik hoop met heel mijn hart dat deze schilderijen jou kunnen helpen om je niet zo eenzaam te hoeven voelen. Zodat je weet dat er meer mensen zijn die een soortgelijk proces meemaken of hebben meegemaakt als waar jij nu bent. Ik hoop dat mijn schilderijen bij jou de pijn kunnen blootleggen om jouw eigen helingsproces te bevorderen. Of dat ze je hoop geven dat hoe diep je er misschien nu ook inzit er echt betere tijden kunnen komen. En misschien kijk je er, net als ik, wel op terug en kun je dankbaarheid voelen bij alles wat geweest is. Ik ben geen therapeut dat is echt een professioneel beroep. Alles wat ik zeg komt uit mijn eigen ervaring. Iedereen heeft zijn of haar eigen unieke ervaringen maar er zijn ook overeenkomsten. Ik zou graag tegen je willen zeggen hoe geweldig je bent.

Het Schildersproces

Elke keer als een schilderij tot stand komt,  maak ik een emotionele reis. Ik weet vaak niet wat ik precies tegenkom. Het voelt alsof ik een deur van een angstaanjagende kamer openmaak, naar binnen strompel, en uitgeput op de grond neerval. En daar lig ik dan in de eindeloos pijnlijke kamer. En toch na het huilen van mijn verdriet op de grond, komt er uiteindelijk ook ruimte vrij om de kamer te zien. Daar neem ik alle tijd voor. Alle mogelijke gedachten en gevoelens rondom het thema komen aan het licht. En dat alles stop ik in het schilderij. Ik wil niet dat het verdriet overheerst. Maar het is zeker een heel groot onderdeel. Ik probeer mijn waarheid te ontleden en weet dat iedereen die er een rol in speelt zijn eigen waarheid heeft. Ik ben niet op zoek naar goed en fout, maar wil het heel graag begrijpen en erkennen. En als alle emoties de revue zijn gepasseerd, kan ik het verwerken, een plek geven en echt doorgaan met mijn leven. Zo heb ik al veel diepe processen in mijzelf geheeld. Voor elke reis heb ik een verlangen.  Maar er huist minstens een even groot verzet in mij. Om een onverklaarbare reden word ik aangetrokken tot de reis en stap ik keer op keer een nieuw thema binnen. Zo is mijn leven en zo is het goed.