Opvoedingsdeuken

Te eigenwijs

Mijn hele leven hoor ik al van mijn ouders en dan met name van mijn vader dat ik te eigenwijs ben. Ik ben zelfs zo eigenwijs dat het dit heel lastig is voor een partner om met mij samen te leven. Toen ik dit als kind hoorde kreeg ik altijd een slecht gevoel over mijzelf. Later zag ik ook het onvermogen van mijn ouders in deze uitspraak en de irritatie dat ik niet klakkeloos hun advies opvolgde en het pad bewandelde dat zij voor mij voor ogen hadden. Ik ging mijn eigen gang. Toch is deze gedachte ook een eigen leven gaan. Ik had nooit relaties langer dan een jaar, omdat ik het idee had mij zodanig te moeten aanpassen dat ik mezelf kwijtraakte. Dit werd eigenlijk nooit door de andere partij gevraagd, maar het zat vooral in mijn hoofd. Zodra ik in een relatie zat raakte alles in mij verkrampt.

Doodsteek

Ik had zonder dat ik het doorhad een verwachting dat de relatie met mijn ouders nu beter was, want kijk ik had voor het eerst in mijn leven een relatie van enkele jaren. Echter hun overtuiging over mij waren nog niet verandert. Bij een bezoek van een jaar geleden ontplofte mijn vader toen ik zei dat ik mijn broer begreep die op dat moment wat afstand van mijn ouders nam. Mijn vader barste los in een woede uitbarsting. Voor het eerst in mijn leven dacht ik dit is genoeg, al deze woede die ik over mij heen krijg. En ik gaf verbaal heel duidelijk mijn grenzen aan. Als reactie hierop nam mijn vader afstand van mij en hoefde hij mij nooit meer te zien. Jan was wel welkom, maar ik niet meer. Wat mijn hart echt brak is dat hij tegen Jan zei dat hij zijn conclusies kon trekken over mijn karakter en nu kon zien hoe onhandelbaar ik was.

Van slag

Voor het eerst in lange tijd was er iemand die naast mij zat toen dit allemaal gebeurde. Ik kende mijn hele leven al deze woede en razernij. Maar door Jan werd ik mij ervan bewust van hoe abnormaal dit was. Ik ben dit jaar door groot verdriet en rouw gegaan. De afwijzing voelde heel zwaar. Wat ik echt in mijn hoofd blijf afvragen hoe het mogelijk is dat mijn ouders zo’n raar beeld van mij hebben. Ik had gehoopt dat met de relatie met Jan het allemaal anders zou worden. Maar de overtuiging bij mijn ouders heeft halsstarrig stand gehouden. Toen we het probeerde uit te praten, kreeg ik alleen te horen van mijn vader dat hij deze dingen niet had gezegd. Mijn moeder zat er stilletjes naast. Jan kwam voor mij op en zei dat het echt wel was uitgesproken dat ik niet langer meer welkom was. Afgelopen jaar heb ik mijn ouders niet meer gezien. Het heeft mij heel veel rust gegeven. Het is moeilijk uit te leggen hoe het je van binnen kapot maakt doordat wat je doet en wie je bent altijd wordt gezien als eigenwijs, lastig en onbemind. Ik voelde hoe hard ik in mijn leven mijn best had gedaan om te laten zien dat ik het allemaal echt goed bedoelde. Wat een bevrijding om dat niet meer te hoeven doen. Met Jan aan mijn zijde hoop ik een nieuw hoofdstuk in mijn leven te schrijven.

Ik ben niet fout of slecht. Het is slechts het onvermogen van de ander om de schoonheid in mij te zien.
En ik mag jezelf beschermen.