Relatiecrisis

Relatie

Ik heb al 4 jaar een relatie met Jan. Voorheen wilde relaties bij mij niet echt lukken. Ik had op mijn 48 nog niet één keer een relatie van 1 jaar volgehouden. Ik kwam in een relatie zo mijzelf tegen, kreeg zoveel paniek, dat ik pas weer op adem kon komen als het uit ging en ik mijzelf weer terug vond. Het was altijd wel iets van de ander, om met een goed gevoel van mezelf de relatie te kunnen beëindigen. Ik vond dat ik altijd wel beter verdiende. De eerste drie jaar ging het best goed tussen ons. Maar zonder dat we het doorhadden waren we niet compleet onszelf. En nu verliezen wij ons vermogen tot aanpassing en raken we elkaars rode knop.

Paniek

Als er op mijn rode knop wordt gedrukt raak ik in paniek. Dit gebeurd vooral bij onvoorspelbaar gedrag. Dat gevoel is mij bekend van thuis, waar mijn vader verbale woede aanvallen had en vol razernij te keer ging. Ik versteende tijdens zo’n aanval en om te voorkomen dat het weer zou gebeuren liep ik op mijn tenen. En nu in het bijzijn van Jan voel ik een enorme spanning in mijn buik. Ik ben hier niet veilig. Wegwezen! Na een bezoek van mijn therapeut besef ik dat ik geen kind meer ben en dat mijn reactie echt een trauma van vroeger raakt. Het is mijn banenschil waar ik regelmatig over uitglijd. Ik mag de pijn wel voelen en kan daarnaast realiseren dat ik een volwassene ben die prima voor zichzelf kan zorgen en nu grond onder haar voeten heeft om te blijven staan tot de paniek weer over is.

Nieuw terrein

Dit keer ren ik dus niet in blinde paniek de relatie uit, maar blijf ik waarnemen wat er met mij gebeurd. Ook Jan komt zijn wilde paniek tegen. Ik heb de bindingsangst en wil wegrennen en hij heeft de verlatingsangst en raakt in paniek bij mijn bokkesprongen. Daarnaast komt nu ook zijn oude pijn met therapie naar boven en kan hij het niet langer onderdrukken. Het is kort gezegd even enorm heftig allemaal. Het is ook compleet nieuw om te blijven staan. Ik voel me onthand. Want wat nu? Ik weet met me mezelf even geen raad. Wegrennen ken ik, maar blijven is zeer onwennig. We vinden beide enorm veel rust door in elkaars armen te liggen. Veel verder komen we nog niet. We noemen het maar ons nieuwe reisavontuur om elkaar en onszelf op een nieuwe laag te ontmoetten.

Het kan stormen en het kan waaien. Houdt niet vast aan het oude maar laat je naar een nieuwe horizon vliegen.